NOVEMBRO 21: SANTORAL E TOLERANCIA

CONTIDO

Día 1: Día de todos os Santos 1

Día 3: San Martín de Porres 1

Día 9: Nosa Señora da Almudena. 1

Día 16: Día Internacional da Tolerancia. 1

Día 20: Día Universal da Infancia. 1

Día 22: Santa Cecilia. 1

Día 30: San Andrés 1

 

 

Día 1: Día de todos os Santos

Saber máis

Día 3: San Martín de Porres

 1) COÑECEMOS A SAN MARTÍN DE PORRES.

CUENTO "LOS AMIGOS DE FRAY MARTÍN (SAN MARTÍN DE PORRES)

SAN MARTIN DE PORRES- BIOGRAFÍA (INFANTIL A 3º PRIMARIA) 

SAN MARTIN DE PORRES- BIOGRAFÍA PARA MAYORES 

2) ACTIVIDADES:

• INFANTIL: Colorear e comentar a imaxe

• PRIMARIA: 
• Comprensión lectora e audiovisual
• Cubrir tarxeta identificativa de San Martín de Porres.

Día 9: Nosa Señora da Almudena

Virgen de la Almudena, Patrona de Madrid (historia)

Fuente: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/2012/10/virgen-de-la-almudena-patrona-de-madrid.html 

Día 16: Día Internacional da Tolerancia

A tolerancia é un valor fundamental, xa que é un ingrediente básico para a convivencia pacífica e harmónica. Permite escoitar e aceptar as distintas formas de ser e de pensar das persoas, posibilitando a convivencia nun mesmo espazo a pesar das diferenzas.

 Ademais do respecto e a aceptación da diversidade de calquera tipo, a tolerancia require unha actitude positiva ante un mundo plural e complexo, así como o recoñecemento de que o diálogo é o camiño para coñecer as persoas. Neste diálogo, a asertividade e a empatía son a clave para respectar e recoñecer ao outro.

 Tolerar non é “aguantar” as diferenzas, senón recoñecelas e celebrar a riqueza da diversidade.

2) ACTIVIDADES

• INFANTIL: "Azul, otra hormiga". Escoitar, comentar e ilustrar.

• PRIMARIA: 
• La fábula del Erizo (fábula que encontré en "Mi sala Amarilla" y me pareció muy oportuna para trabajar la tolerancia.

La fábula del erizo

Durante la Edad de Hielo, muchos animales murieron a causa del frío.

Los erizos dándose cuenta de la situación, decidieron unirse en grupos. De esa manera se  abrigarían y protegerían entre sí, pero las espinas de cada uno herían a los compañeros más cercanos, los que justo ofrecían más calor. Por lo tanto decidieron alejarse unos de otros y empezaron a morir congelados.

Así que tuvieron que hacer una elección, o aceptaban las espinas de sus compañeros o  desaparecían de la Tierra. Con sabiduría, decidieron volver a estar juntos. De esa forma aprendieron a convivir con las pequeñas heridas que la relación con una persona muy cercana puede ocasionar, ya que lo más importante es el calor del otro.

De esa forma pudieron sobrevivir.

Moraleja de la historia

La mejor relación no es aquella que une a personas perfectas, sino aquella en que cada individuo aprende a vivir con  los defectos de los demás y admirar sus cualidades.

https://www.youtube.com/watch?v=eemnvVmly8o

• Día y Noche . Escoitar, comentar e ilustrar.

• Un cuento de tolerancia y respecto (adaptación Caperucita Roja). Escoitar, comentar e ilustrar.

• Por cuatro esquinitas de nada. Escoitar, comentar e ilustrar.

• Piedra, Papel, Tijera

• El Tigre y la tolerancia

• Un bicho raro

ACTIVIDADES

• Colorea

• Responde:

• Realiza o seguinte acróstico:

• Realiza o seguinte mini libro.

Día 20: Día Universal da Infancia

Día 22: Santa Cecilia

No ano 1594 Santa Cecilia foi nomeada patroa da música polo Papa Gregorio XIII e, ao longo dos séculos, a súa figura foi venerada pola humanidade con ese mecenazgo. 

A súa festa é o 22 de novembro, data que corresponde ao seu nacemento e que foi adoptada en todo o mundo como Día da Música. 

O patrocinio da música foille concedido por ter mostrado unha irresistible atracción polos acordes melodiosos dos instrumentos. O seu espírito sensible e apaixonado por esta arte fixo deste nome un símbolo da música.

Vida de Santa cecilia de josezarra

Día 30: San Andrés

Ditoso mes que empeza con Santos e remata con San Andrés

XXXXXXXXXXXXXXXXX

 

1 de NOVEMBRO: DÍA DE TODOS OS SANTOS

 TODOS OS SANTOS, é unha festa cristiá en honor de todos os santos coñecidos e descoñecidos.

Así, lembramos aos santos que non teñen unha festa  propia dentro do calendario litúrxico.

ACTIVIDADES:

1) Altar-Tríptico Día de Todos os Santos;  actividade elaborada por Marta Rodríguez, profe de relixión en Madrid.

  

2) Velas de Todos os Santos, actividade proposta en https://siquieres-angeles.blogspot.com/ 

4) O meu santo favorito,  actividade proposta en https://siquieres-angeles.blogspot.com/ 

5) O DÍA DE TODOS OS SANTOS

EL DÍA DE TODOS LOS SANTOS by Amaya

6) Tarxetas informativas  de santos, Edebé

Algúns santos que foron e son referentes para todos os cristiáns, porque nos axudan a coñecer máis e mellor a Xesús, axúdannos a ser os seus amigos.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Para finalizar coñecemos os doces típicos destas datas e cantamos un par de  cancións:

TRADICIÓN DOCE

fonte: faro de vigo

doces típicos de todos os santos

As pastelerías de toda España énchense de receitas tradicionais, todas elas caracterizadas polo seu alto contido calórico | Panellets, ósos de santo, bolos de vento ou pestiños afunden as súas raíces séculos atrás, cando era habitual honrar aos mortos de madrugada | A nivel gastronómico, son un reflexo da conexión entre as festas populares e os produtos de tempada

Achegada do 1 de novembro esperta cada ano a mesma polémica, sobre se hai que manter a tradición de Todos os Santos ou ben un pode deixarse atrapar pola diversión que promete Halloween. Seguro que existen argumentos a favor dun e outro, pero algo debería ser irrenunciable sexa cal for a elección: os doces que nesta época enchen as pastelerías españolas, sexan panellets (sobre todo en Cataluña) ou ben outras receitas típicas como os ósos de santo, os bolos de vento de vento (ou recheos) ou os pestiños.

Hai doces que son propios de cada zona, pero a maioría seguen rompendo fronteiras ano tras ano. En todo caso, todos eles responden a unha serie de características que non deberían perderse nunca, por moito que nos disfracemos ou decoremos a casa con cabazas e morcegos. En primeiro lugar, son produtos elaborados con ingredientes naturais e, por suposto, de tempada. O feito de que celebremos estas datas comendo castañas, boniatos e doces elaborados con froitos secos non é casualidade, senón que responde os ciclos da terra e á súa conexión coas festas populares desde hai séculos.

Outra característica herdada é que a maioría de doces que se elaboran en España durante estas datas teñen unha elevada potencia calórica. Isto responde a algo que xa se perdeu, e é que o 31 de outubro adoitábase pasar a noite en vela lembrando aos mortos, e para iso necesitábase unha dose de enerxía extra para aguantar cos ollos ben abertos. E se eran fáciles de transportar ao cemiterio ou a igrexa e aguantaban frescos durante moitas horas, aínda mellor. Agora case ninguén mantén esta tradición, pero por sorte os doces séguense comendo igual.

Panellets, tradición e creatividade

Pequenos pero contundentes, os panellets son un clásico catalán que se exportou a outros territorios, onde mesmo se han castellanizado como ‘panelletes'. Non se sabe exactamente cando nacen, pero si se vinculan ás ofrendas que levaban aos mortos séculos atrás. A base é masa de azucre, xema de ovo e améndoa, aínda que tamén hai quen lle incorpora pataca ou boniato. Logo, pódese variar coa forma e a cobertura, aínda que os que máis triunfan son os de piñóns, seguidos dos de améndoas, coco, chocolate…

Os pasteleiros cataláns calculan que este ano se venderán 250.000 quilos de panellets' ‘artesáns, aos que hai que sumar todos os que se elaboran en casa ou nas escolas. Iso si, que sexan tradicionais non quere dicir que non exista certo terreo para a innovación. Por exemplo, na pastelería Escribà de Barcelona elabóranos tamén de tiramisú, framboesa ou ‘lemon pé', e algúns atrevidos que optaron por disfrazalos de Halloween, con formas de fantasmas ou cabazas.

Ósos de santo, tal cal

Unha receita que se remonta ao século XVII, pero que encaixaría perfectamente en calquera película de Tim Burton. O nome de ósos de santo describe á perfección a estes doces de mazapán (elaborado con pasta de améndoa) de forma alongada, que se asemellan a unha morna, sexa ou non de santo. Parece ser que a súa orixe é valenciano, aínda que teñen moita tirada en Castela. Orixinalmente estaban recheos de doce de xema, aínda que os pasteleiros permitíronse diversificar co uso marmeladas, chocolate, cabelo de anxo… O baño de azucre final dálle a cor branca cadavérico, aínda que as súas calorías serían suficientes para resucitar a un morto.

Ósos de santo, pequenos anacos de caveira.

A tradición di que comer estes ósos é unha forma de expresar aos mortos o agarimo que sente por eles e é unha invitación a que se acheguen para celebrar xuntos o día de Todos os Santos. Algo que entronca co espírito do Día dos Mortos mexicano, que podería ter parte da súa orixe na exportación destes doces e que, a nivel pasteleiro, ten a súa réplica nas chamadas caveiras de alfeñique. En Andalucía, pola súa banda, fan a súa propia versión cos Ósos de San Expedito, dunha forma parecida pero que se parecen máis ás rosquillas.

Bolos de vento de vento e pestiños, en calquera momento

Sempre é un bo momento para comerse uns bolos de vento de vento, aínda que en moitos lugares é típico facelo na festividade de Todos os Santos. Son máis lixeiros que os anteriores, aínda que o seu nome non vén de aí, senón a que a súa masa aumenta tanto de volume durante a súa elaboración que parece que estea rechea de aire. O concepto de lixeireza varía cando se substitúe ‘o vento' do seu interior por crema pasteleira, nata ou chocolate. En Catalunya, ademais, hai outras variedades separadas só por lixeiros matices pero que poden xerar un conflito interterritorial se se confunden. É o caso dos bolos de vento de Coresma, do Empordà ou os ‘brunyols'.

Bolos de vento de vento, non tan lixeiros como di o seu nome.

Igual que os bolos de vento, os pestiños xa transcenderon máis aló dunha época concreta, sobre todo en Andalucía. Está elaborado con masa de fariña, fritido en aceite de oliva e pasado por mel ou azucre. Adóitaselle dar sabor con ajonjolí ou anís en gran, e teñen unha forma típica en forma de cadrado con dous lados encartados cara a dentro, que lembran aos cannoli sicilianos, aínda que sen recheo. De feito, é máis que probable que compartan un pasado árabe común, xa que ambos son moi parecidos aos shebaquía magrebís. De feito, na cociña mediterránea pouco sentido ten falar de fronteiras. E estas tampouco existen á hora de honrar aos mortos.

Para rematar un par de cancións:

• Para ser santo con letra

• Aprende a Cuidar